Edebiyatın misyonu biraz da toparlayıcı, birleştirici olmasıdır. Mecmua sözünün manası da derlenmeyi, toparlanmayı çağrıştırır birebir vakitte. Türk edebiyatının her neslinden birçok kıymetli ismin yapıtlarıyla katkıda bulunduğu mecmua de, Leylâ İpekçi’nin “Muhit; Bizi Buluşturan Lisanların Evi” başlıklı yazısıyla açılıyor: “Yollar farklı, suretler değişken olsa da seyahat bir” cümlesiyle “birlikte yürümenin” kıymetini vurguluyor İpekçi. Usta çizer Hasan Aycın, muhteva farkının tıpkı “muhitte” toplanmaya pürüz olmadığını ustalıkla tabir ediyor çizgisinde. Ömer Lekesiz, “mağaralar” üzerine kaleme aldığı kısa lakin derinlikli yazısında, “İster ulu bir dağda olsun, ister derin bir vadide, her mağara bakışlarınızdan aklınıza tahakküm eden bir gözdür; karanlığından hayata dair bir sırrı fısıldar, bilinmezliğinden okunmayı arzulatan bir kitap sunar” diyor.
Şiir, daima
Daha birinci sayısında, çabucak hemen her yaştan pek çok şairi ağırlayan Muhit, Türk şiirinin edebiyatımızdaki müstesna pozisyonuna işaret etmekten geri durmuyor.
Cahit Koytak’ın “Metrodaki Dilenci” isimli yapıtıyla açılıyor şiir sayfaları. Arif Ay’ın “Mâhûr Şarkılar/1”, Hüseyin Atlansoy’un “Hain Kapısı”, Nurullah Genç’in “Caiz Yalanlar” isimli şiiriyle devam ediyor. Mustafa Muharrem, Mustafa Ruhi Tatlı, Fatma Şengül Süzer, Murat Hoş, H. Salih Varlıklı, Said Yavuz, İtimat Adıgüzel, Mehmet Aycı, Mustafa Akar, Ömer Fatih Andı, Cengizhan Konuş, Yunus Emre Güneş, Tuba Kaplan, Zülal Sema, Ervanur Erdoğan, Ayşegül Baytut ve Tayfun Doğan bu sayıya eser veren öteki şairler. Ahmet Murat ise “Sabah Ayini” şiiriyle mecmuanın art kapağını süsleyen isim oluyor: “Zeytinde dinlenen çekirdeği izliyorum.”
Öyküde de birbirinden bedelli isimlerle doyurucu ve varlıklı bir içerik sunuyor Muhit. Necip Tosun’un “Ada Türküsü”, Sibel Eraslan’ın “İzmir Caddesi’nde Bir Vefat Vak’ası”, Kâmil Yeşil’in “Mezardan Sesler”, Abdullah Harmancı’nın “Nisan Rüzgârı” ve Güray Süngü’nün “Dip” isimli öyküsü, mecmuanın birinci sayısındaki hikayeler.
Ahmet Kekeç ile söyleşi
Saadettin Acar soruyor, son romanı Mayıs 2019’da, Turkuvaz Kitap tarafından yayımlanan Ahmet Kekeç cevaplıyor: “İnsandan etkileniyorum, zira insanı yazıyorum.”
İbrahim Tenekeci de “Ahmet Kekeç için: Birlikte yürümenin sevinciyle” başlığını taşıyan yazısında, vefa kuruluşunun değerini vurguluyor.
Erol Göka, “İnsana en yüksek memnunluğu sağlayacak olan gerçek maksat, daima ahlâk dairesi içinde kalmaya çalışmaktır” diyerek değerli bir noktayı işaret ediyor. Hüsrev Hatemi, Yahya Kemal şiiriyle nasıl tanıştığını ve sonrasında nasıl etkilendiğini bir anısından yola çıkarak anlatıyor. M. Fatih Andı, Türk şiirinin gelenekle bağının “ince bir ayarla” nasıl kesildiğine değiniyor. Mehmet Narlı, “Şairin kaygısı nedir” sorusuna karşılık arıyor. Ahmet Edip Başaran, “Mevzuyu kaybetmek mevziyi de kaybetmek demektir” diyor “Tekniğin Sanatla İmtihanı” başlıklı yazısında. Ali Emre, hayatla bağını koparan şairi halkın minderine davet ediyor. Kemal Sayar, “Komşuluk ahlakını diriltmeliyiz. Büyük yalnızlığımızı düzgünleştirmeye çabucak bir kapı öteden başlayabiliriz” kelamlarıyla tedaviye nereden başlamamız gerektiğini gösteriyor. Ercan Yıldırım “Türkiye Merkezli Düşünmeye Başlangıç”, Erol Yılmaz, “Kültürsüz ve Kütüphanesiz Olmaz”, Dursun Çiçek “Cezanne Erciyes’i Görebilir miydi?”, Harun Yakarer “Kendini Kaybetmek”, Suavi Kemal Yazgıç “Şiirler Çağla’dan Tamgalar’a Sesin Cevelanı”, Zeki Bulduk “Afganistan Mektupları” başlıklı yazılarıyla Muhit’e omuz veren isimler oluyor.